Enkele herinneringen uit de oude doos
Toen het financieel nog haalbaar was om het CRM uit te nodigen voor een concert “in den lande” hebben we in menig dorp of stad onze zang kunnen laten horen. Ik ga hierbij terug naar de tijd dat Jan van der Waart en Anne Posthumus de dirigeerstok zwaaiden. Aan de volgende concerten heb ik (nog steeds) hele leuke (maar tijdens de Hongarijereis dankbaar) herinneringen aan overgehouden:
- KOLLUMMERZWAAG
- DE RIJP
- HEERENVEEN
- KOORREIS HONGARIJE
Om te beginnen met KOLLUMMERZWAAG. Het was in de winter, ergens in de zeventiger jaren, dat we een uitnodiging ontvingen om een benefietconcert te geven in de Gereformeerde Kerk aldaar. Nooit van dat durpie gehoord, maar al gauw kwamen we er achter dat het ergens in de kop van Friesland lag. Jan van der Waart was dirigent en het was op verzoek van voorzitter Wim Dillingh (een conservatievere Fries moest er nog geboren worden!), dat we het concert moesten beginnen met het Friese volkslied, maar ja met een Hagenees als dirigent…….! Hij zou ons dit wel even leren, maar tijdens de repetitive, waarbij Dillingh kaarsrecht naast de piano stond, zag je deze steeds rooier worden van ergernis. Op een zaterdagmiddag reden we later met 5(!) bussen richting Friesland. In Hardegarijp hadden we een diner en konden meekijken naar schaatswedstrijden op tv, waarbij je Jan van der Waart en Jan van Weelden niet moest storen. Via smalle weggetjes en door kleine durpies (mensen voor het raam, die dat niet gewend waren) kwamen we dan bijtijds bij de kerk in Kollummerzwaag aan. Wat hadden die mensen zich uitgesloofd! Vrijwel alle zalen werden gebruikt om dit grote gezelschap onder te brengen en van koffie te voorzien. Op een gegeven moment liep ik, in mijn jeugdig enthousiasme, bijna een klein kalend mannetje omver. Achteraf bleek dit Ds. Musch te zijn. Tijdens het concert (in een afgeladen kerk!) zou blijken, dat deze man ook een bekwaam cabaretier was! Zoals hij enkele koorleden imiteerde over hun vraag of er ergens nog suikerbrood te koop was (heel geaffecteerd sprekend) en het steeds had over “Meneer De Waart”, waarbij Jan hem moest corrigeren met: “Het is VAN der Waart!”, was geweldig. De terugreis naar Den Haag werd een vrolijke onderneming en……. Nachtwerk!
Dan het concert in DE RIJP, een schilderachtig plaatsje met een prachtige oude kerk, gelegen in de omgeving van Alkmaar.
Het was wederom op een zaterdag in mei en ook weer in de late zeventiger jaren, dat we in de loop van de middag en ook weer met 5 (misschien 6 of 7!) bussen, via de Velsertunnel door het Noord-Hollandse landschap reden en via kruipdoor-sluipdoor weggetjes in De Rijp aankwamen. Echter met 1 bus minder, want die bleek na de Velsertunnel de weg te zijn kwijtgeraakt! Het was dus, zowel voor ons als voor het massaal toegestroomde publiek, wachten, wachten en nog eens wachten! Nu bleek, dat er rond de kerk enige kroegen waren en die kregen in de tussentijd een geweldige omzet. Zowel Jan van der Waart als Jan van Weelden kon je ook zittend aan de bar aantreffen. Na meer dan een uur verscheen de verdwaalde bus en konden we met de opstelling beginnen, nou ja, de voorzitter (ik weet niet meer zo gauw wie, maar ik dacht het Lo Mooring was) moest ons eerst uit de diverse kroegen halen en dat duurde natuurlijk ook weer enige tijd. Het opstellen moest buiten op straat plaatsvinden, maar met het prachtige weer was dat geen problem, alleen was het regelmatig: “Jongens, opzij, komt een auto aan!” Na ruim anderhalf uur wachten kon het concert dan eindelijk beginnen en verliep verder vlekkeloos!
Het concert te HEERENVEEN werd gehouden in de (toenmalige) EUROPALAANKERK. Een moderne kerk en zat ook weer bommetje vol. Onder leiding van Anne Posthumus zongen we de sterren van de hemel en Jan van Weelden liet het electronische kerkorgel horen op een manier, die men nog niet eerder gehoord had! Het CRM zou het CRM niet zijn als er weer wat gebeurde: Toen we bij de kerk aankwamen was het zoeken naar een ingang. Die vonden we na 7(!) keer (hoe Bijbels!) om de kerk te zijn gelopen ergens aan een zijkant. Het bleek echter de verkleedruimte van Anne Posthumus te zijn die dan net in zijn onderbroek stond. Het was: “Goedenavond, meneer Posthumus!” en liepen naar de ruimte waar wij onze spullen kwijt konden. Hij zag er gelukkig wel de humor van in.
Als laatste de HONGARIJEREIS in 1991. Hongarije, na de val herstellende van het communistisch juk, waarvan wij de gevolgen en ontwikkelingen hebben kunnen waarnemen. Hierbij een “voorval” wat mij overkwam bij een concert in de kerk van Kecskemét: een schitterende kerk met een geheel verwaarloosd orgel en weinig belangstelling: Ik loop na afloop met een stel koormaten door het middenpad richting de uitgang, toen ik aangeklampt werd door een oud moedertje die mijn beide handen vastgreep en mij aankeek met een zó dankbare blik, dat mij dat altijd aangegrepen en bewust heeft gemaakt van het feit: “Daar doe je het óók voor!” Diverse leden van het koor hebben daar Bijbels uit staan delen, omdat dat in al die jaren verboden was.
Wat ben ik dan blij en dankbaar dat ik eind dit jaar al 50 jaar lid mag zijn van “mijn” CRM!
Met een hartelijke zangersgroet,
Nico Houtman, 2e bas
